NICE-EVE.COM

I moved (again) and this time with my blogs. Find me here:

www.nice-eve.com

Hier gebeurt het

Er werkt een Deense meneer in het Amerikaanse museum. Hij zit in het team dat je welkom heet en je erop wijst dat je geen grote tassen mee naar binnen mag nemen. Ik weet dat omdat man J.  onze tas toch in een kluisje opbergt (Ja schatje, een rugtas mag wel, nietes, welles, nietes) en ik ALLE tijd heb om met een paar mensen uit het team te integreren. 'Nee, we zijn niet van hier en inderdaad, we komen uit Nederland'. De museum crew is nogal enthousiast, want Nederland ligt naast Denemarken! Een collega van de Deen sleurt ons mee en even later sta ik tegenover een meneer. En wat is dan je openingszin?

'Hoi, dus jij bent Deens?' Mmmjuist ja.

'Ja en jullie zijn Nederlands?' reageert de Deense meneer.

'Ja,' zeg ik.

Daarna ben ik eigenlijk wel uitgepraat, maar ik de medewerkers staren ons nog steeds aan. We kunnen niet nu al stoppen met onze diepgaande conversatie en ik bedenk een paar dingen die ik kan zeggen.

1. Ik heb ook een vriendin die Deens is, nou ja, half Deens. Dus dat telt misschien niet?

2. Ik kan ook iets in het Deens zeggen: 'Jeg elsker deig.' Vrij letterlijk zou ik dan 'Ik hou van jou' tegen een onbekende meneer zeggen. Hoe breng je het gesprek daarna weer naar een normaal niveau? Toch lastig.

3. Dans je ook rond de kerstboom op kerstavond?

Ik ga voor optie drie.

De Deen schudt verdrietig zijn hoofd. Hij is ooit begonnen met dansen,

maar ze deden niet mee, de Amerikanen. En ik zie voor me hoe de Deense meneer in zijn eentje danste en om zich heen keek en zo voorzichtigjes mensen lokte met een hand 'Kom nou, ah joh, kom nou' en dat hij dan afdroop en er nu met kerst voor kiest om te werken. Ik verzin dit erbij hoor, niet gelijk medelijden krijgen. Misschien danst hij wel heel slecht of is er iets anders aan de hand, het kan van alles zijn.

In de tussentijd hebben de medewerkers ons naar een werk van een schilder met een Nederlandse naam gebracht. Of wij kunnen vertellen hoe je zijn naam uitspreekt: Gerardus Duyckinck. 'Nooit van gehoord,' zeggen man J. en ik tegelijkertijd en dan spreken we het allebei verschillend uit. Dat bespreken we, althans, ik zeg tegen man J: 'Domme Harrie, nu denken ze echt dat we niks weten.' De crew slaat het geheel geamuseerd gade en ze vragen vervolgens (zachtjes) aan onze Deense vriend of hij even wil vertalen wat wij zeiden.

Waar gebeurd.

In de puree

De gevoelstemperatuur was -40. Fahrenheit en dan viel het wel mee, zei iedereen. Iedereen kon het heen en weer krijgen, ik woonde er twee weken en ik had het al wel gezien eigenlijk, in de USAfschuwelijk koud. Daarnaast waren er dingen die gerepareerd moesten worden of aangesloten en dat was ook irritant. Na twee keer kortsluiting en een overstroming in het washok, inclusief paniekerig geroep van man J. 'handdoeken, meer handdoeken!' waren we tot de conclusie gekomen dat klusjesmannen bestaansrecht hebben.

Eerst kwam de meneer van de kabel. In het land van Coca-Cola verwacht je een jonge god in een Levi's spijkerbroek. Dus ik opende de deur en zag pas iemand staan toen ik mijn hoofd 45 graden boog (naar beneden inderdaad). Een stokoud mannetje met een baardje en een gereedschapskistje. Hij wilde niks drinken, ook niet toen ik het voor de tweede keer vroeg en hij wilde geen zelfgebakken cake. Ik was niet beledigd want als je zo klein bent, eet je misschien niet zoveel (of alleen plopkoeken).

Daarna kwam Curtis (Snow) die overigens in het geheel niet kwam opdagen toen het sneeuwde. Man J. had Curtis een lijst gemaild met verschillende te repareren dingetjes. Man J. en ik hadden die lijst van te voren niet doorgenomen. Dat was wel handiger geweest.

Curtis: 'Welke lampen zijn kapot?'

Ik: 'Wat staat er op de lijst?'

Curtis: 'Niks.'

En zo liepen we alsnog een rondje door het huis.

'Op de lijst staat ook 'thermostaat',' zei Curtis.

'Uhm, ik denk omdat we geen gebruiksaanwijzing hebben gekregen?' Opperde ik. 
Zuchtend trok Curtis het kapje van de thermostaat en begon een verhandeling. 

'En dan druk je hier om de temperatuur te verhogen en op dit knopje om de temperatuur te verlagen. Snap je?' Nou, ik begreep dat wel ja. Maar ik wilde hem ook niet het gevoel geven dat hij het voor niks stond te doen, dus ik zei af en toe ook nee. Waarschijnlijk dacht hij dat man J. die lijst had gemaakt omdat ik echt een domme koe ben, want we namen het hele ding tot in detail door.

Na de thermostaat liepen we naar de keuken met loshangende kastjes en ik drukte per ongeluk op een knopje waardoor er ineens een soort gebrul uit het aanrecht kwam. Verschrikt keek ik Curtis aan. Blijkt dat we een ingebouwde etensvermaler hebben. Je kunt er al je restjes ingooien, vermalen en wegspoelen. 'Alles?' Vroeg ik hem voor de vorm terwijl ik dacht aan hele kippen die je erin kunt proppen en dat ik zo'n vermaler alleen ken van camping-wc's.

'Nee,' zei Curtis, 'geen aardappelpuree.'

Al met al een super informatief dagje dus.